Przyszły kompozytor na wakacjach...

Syn lekarza powiatowego, którego Austriacy skierowali do Jędrzejowa, kształcił się w szkołach muzycznych, by zostać w przyszłości znanym kompozytorem.
Długofalowa opieka zaprzyjaźnionej rodziny i powietrze jędrzejowskie umacniały wątłe zdrowie chłopca.

www.hi-fi.com.pl/artyku%C5%82y/sylwetki/...sprawiedliwiony.html

Przed wojną w kinie jędrzejowskim mogli grać film "Zabawka" z 1933 r. , a w nim uwielbiany Eugeniusz Bodo śpiewa:
"Tylko spojrzeć się wkrąg,
tyle pól, tyle łąk,
Na słoneczku się mieni i lśni,
Aż porywa i rwie,
Takie piękne są wsie,
Lecz piękniejsze są bardziej od tych wsi:"

Pytanie / zagadka do Was kochani : Kto powie, jaki tytuł nosi piosenka?

Wykonawcę już znamy. Za sprawą słynnego aktora pół Polski, w tym i Jędrzejowa ( męska część publiczności kinowej !) piosnkę znało i nuciło radośnie, chyba nie kojarząc, kto ją skomponował. A przecież był to ktoś, kto i w dzieciństwie biegał po mieście , i wiele lat później włąśnie tutaj znalazł prawdziwy azyl.
Można powiedzieć bez przesady, że dzięki pomocy Jędrzejowian ocalił swe życie.

Czy chodzi o piosenkę Baby ach te Baby ?

Brawo Marku!! Tak. Nawet mój ojczulek gwizdał tę melodię przy goleniu, więc sądzę, że cieszyła się popularnością.

Czy gościu się ukrywał od 1940 roku przy Rynku, pod skrzydłami pani Zofii, tego nie wiem. Na pewno było to oko cyklonu,
dookoła rozliczne formacje niemieckie, ale...udało mu się. Chyba był "urodzony pod szczęśliwą gwiazdą". Z więzienia na Pawiaku po 6 tygodniach wydobyli go przyjaciele jego rodziców ( ojca i macochy, bo jego mama zmarła dużo wcześniej) i musiał się prędko ewakuować
z Warszawy. Jędrzejów wydawał się miastem ocalenia, jego zakamarki poznał przecież jeszcze jako chłopak, gdy z ojcem Henrykiem tu przebywał .

Kiedy opuścił po raz drugi gościnne progi? Czy w 1942 roku wyjechał do Żerosławic? Tam też było spokojnie do czasu. I stamtąd się uratował.

Marku, przyjrzyj się przy okazji zdjęciom z Żerosławic, bo nawet ruiny pozostałych dwóch domów świadczą o pięknym wyposażeniu. Chyba jeden teren ogrodzono, a więc właściciele się znaleźli? Miejscowi dopiero się ogarniają z historią tego miejsca.

Krajanko z przykrością stwierdzam ,że historią mojego UKOCHANEGO JĘDRZEJOWA mało kto się interesuje . Bo co za historię może mieć taka mieścina i co się dziać tu mogło ... A to takie PIĘKNE i pełne niesamowitych historii miasto .Na zdjęcia oczywiście zerknę

Marku! Nawet się interesują, bo widzisz, że ciągle coś zaskakującego odkrywamy, jak nie pod ziemią to nad nią.
Myślę, że niektórych zmogły choróbska i pasja badawcza przygasła, a z kolei inni popadli w jakieś niepotrzebne odrętwienie.
Kiszą zdjęcia po strychach i piwnicach. Nie mają sił, by je wydobyć na światło dzienne, a przecież nawet monografię Jędrzejowa dałoby się wzbogacić wieloma starymi fotografiami, które są w posiadaniu mieszkańców.
Przecież cystersi nie będą się naszymi rodzinnymi historiami zajmowali, sami powinniśmy zadbać o pamięć i nie zostawiać wszystkiego historykom...... albo myszom. Poza tym, wypraszam sobie, żadna" mieścina", ale stan ducha mizerny. Nie poddawajmy się mimo to.
Bywało w Jędrzejowie bardzo ciężko żyć, teraz jest przynajmniej o wiele czyściej i znać rękę gospodarza.
Zainteresowałam się ostatnim rosyjskim naczelnikiem, Nikołajem Głowackim. Mówię Ci Marku, nie był najgorszy w sprawowaniu urzędu.Ale na to inny wątek potrzebny.

Mam listy rodzinne opisujące warunki życia tutaj w latach 70-tych. Sięgnę do nich. Drżyjcie piewcy socjalizmu!

Wróćmy jeszcze do wakacji w Jędrzejowie. Roman Palester wspomina rok 1916 tak:
Dom Przypkowskich jest bardzo przyjemny. Przewija się przez niego ciągle mnóstwo ludzi - przede wszystkim legionistów, którzy zaprzyjaźnili sie z gospodarzami w czasie walk Pierwszej Brygady nad Nidą. W salonie stoi fortepian, na którym dużo gramy. Mówię w liczbie mnogiej, bo córka domu, młodsza ode mnie o rok Hassa, też dużo ćwiczy. Tam pierwszy raz poznaję coś w rodzaju muzyki kameralnej. Gramy mianowicie na 4 ręce różne uwertury z oper niemieckich, a jeden z oficerów przynosi często skrzypce i trzeba mu akompaniować.

Tu znajdziecie fotografię opisywanej dwójki zdolnych i pracowitych dzieciaków, Romana i Hassy przy fortepianie:
www.palester.polmic.pl/index.php/pl/kalendarium/1910-1919

W muzeum oglądamy -mam nadzieję -tenże sam instrument muzyczny, który uwieczniono na zdjęciu? Jak Wam się zdaje?

Kto jeszcze w Jędrzejowie dzisiaj grywa na fortepianie? W ośrodku kultury lub ( rzadziej) na niektórych koncertach w klasztorze.

Goście nie tylko grali, ale i jadali. Czy już wtedy pani domu podawała zupę cebulową?
Rozsławił specjalność stołu słynny smakosz, Tadeusz.
www.mniammniam.com/Przypkowska_zupa_cebulowa-11787p.html

Wersja kolejna z komentarzami na forum o braku wiedzy o przepisie z serii "najciemniej jest pod latarnią":

lubie.gotowac.com/przypkowska-zupa-cebulowa/

Powiedzcie mi więc, czy wiedza personelu muzeum o bogatych tradycjach kulinarnych domu została już uzupełniona?

W galerii andreovia.pl znajdują się niezmiernie rzadko, albo wcale nie publikowane gdzie indziej podobizny ludzi, o których wprawdzie wspomina publikacja Zofii Helman, ale bez ilustracji.

www.andreovia.pl/galeria/picture.php?/14.../25-_okres_1914_1918

Kto jest na powyższym zdjęciu?

Za komentarz niech posłuży przypis z artykułu Zofii Helman ( UW) w Archiwum Emigracji Studia-Szkice-Dokumenty
Toruń, Rok 2015,zeszyt 1-2 (22-23) str.17-26

3
Znajomość Palestrów z rodziną Przypkowskich została zawarta jeszcze w czasie pierwszej wojny światowej, kiedy Henryk Palester po zajęciu Jędrzejowa przez armię
austriacką został tam skierowany do pracy w charakterze lekarza na miejsce dotychczasowego doktora, Feliksa Przypkowskiego (poddanego rosyjskiego).
Palester-senior zaprzyjaźnił się z Feliksem Przypkowskim i jego żoną Zofią, uzyskał też zaproszenie dla syna na wakacje. Od tego czasu datowała się przyjaźń
Romana Palestra z młodymi Przypkowskimi: Tadeuszem, przyszłym historykiem sztuki i nauki oraz Zofią (zwana Hassą), która później została pianistką
(po mężu Makomaska). Po latach Palester napisał do Tadeusza Przypkowskiego: „W ciągu kilku dni przemyśliwałem jak tu się przedostać do Jędrzejowa, gdzie ‘zwykłem’ spędzać okresy wojenne, ale potem się zmieniło i okazało się, że nie ma po co śpieszyć się w kieleckie...Tant pis — przepraszam — tym le-
piej...” (list z 23 maja 1960).

audiovis.nac.gov.pl/obraz/132545/h:226/

Tutaj szczęśliwe wakacje z obojgiem rodziców wywołały uśmiech na twarzy Romka i podtrzymały jego wątłe zdrowie.

hi-fi.com.pl/images/numeryhfim/2011-10/jpg/86-89_10_2011_02.jpg

Mama Romana, Matylda Eugenia z domu Memlauer (1878- 19.VIII.1919) po wybuchu I wojny została ewakuowana z synem z Turki nad Stryjem na Zachód,
czyli kolejno: do Czech, Wiednia, Cieplic. Od 1916 r. w związku z terapią zamieszkała do końca wojny w Zakopanem. Zmarła na gruźlicę.

Ojciec Romana, Henryk Palester (1869-1944), lekarz, wcielony podczas I wojny do armii austriackiej, skierowany do pracy w Jędrzejowie, a później w Krakowie.
Po śmierci żony, latem 1921 r. został mianowany komisarzem do zwalczania epidemii tyfusu w płd.-wsch. części kraju i skierowany do Lwowa.
Tu w 1923 r. żeni się z córką prof.okulisty Adama Szulisławskiego, Marią, którą poznaje jako sanitariuszkę w oddziale Orląt Lwowskich.
W 1924 r. rodzina przeprowadza się do Warszawy w związku z pracą ojca w Ministerstwie Zdrowia na stanowisku naczelnika Wydziału do Walki z Epidemiami.
Czas okupacji i Powstania Warszawskiego Palestrowie mieszkają na Mokotowie w spółdzielczym domu zamożnej inteligencji przy ul.Łowickiej 53 m.12.
Henryk ginie w wypadku, potrącony przez niemiecką ciężarówkę w 1944 roku.

Co jeszcze ( po latach wielu) można dowiedzieć się o małżeństwie uwiecznionym na zdjęciu w sielskim krajobrazie jędrzejowskim?
Pomocny okazał się spis ( wykonany z iście austriacką skrupulatnością!):

www.mtg-malopolska.org.pl/images/skany/s...yzm_1901_449_959.pdf

Otóż Matylda Memlauer (Palestrowa) w panieństwie pracowała w galicyjskim miasteczku powiatowym Horodenka . W 1901 r. była tymczasową nauczycielką 6-klasowej etatowej żeńskiej szkoły ( zwanej wówczas szkołą ludową pospolitą),pod kierownictwem Włodzimierza Kaszyckiego, jako jedna z siedmiu nauczycielek.
W mieście powiatowym zatrudnił się też lekarz Henryk Palester, by wspomóc tamtejszą służbę zdrowia w osobach dr dr Antoniego Augustynowicza i Kanafasa Oskara.
Widać wpadli sobie w oko, pobrali się i dalej razem przemieszczali się po Galicji aż wojenny los sprawił, że dotarli do gościnnego Jędrzejowa (b.Królestwo Polskie).